داوود مقامی به نام اشک

این همه درد و غم واندوه و زاری

از تو و از چشم جادوی تو دارم

بسکه تنهایی نشستم توبه می را شکستم

درد جانکاهت کشیدم روی ماهت را ندیدم

آه ازآن عهد و وفا وای از این درد و بلا

از غمت مانده مرا درد بی درمان به جا

شد ز راهت خون دل دیوانه ام

جای تو خالی بود در خانه ام

از وفا سویم نظر کن انتظار دیده سر کن

آتش و رنج جدایی از دلم بازآ به در کن

شد از غم خون جگرم بنگر چشمان ترم

به امید روی مهت ز همه دنیا گذرم

دل و جانم را با خود بردی ز برم

(غزل) دیشب ز غم عشق تو افروخته بودم

گر اشک نمی کرد مدد سوخته بودم

گر اشک نمی کرد مدد سوخته بودم