اهورا ایمان به نام پروانه پوش

دل دل نکن حرفی بزن حرفی بزن بی گفتگو
بی زمزمه بی همهمه حرفی بزن بی های و هو
بی دغدغه حرفی بزن شب میرود دل دل مکن
این لحظه ها را بی تپش از کف مده باطل مکن
وا کن لب از لب نازنین چیزی بگو حرفی بزن
چرخی بزن با شعر شب چیزی بگو از من به من
وا کن لب از لب نازنینم وقتی کسی جز ما نمانده
شب مانده و شعر و من و تو چیزی به صبح اما نمانده
وا کن لب از لب نازنینم وقتی کسی جز ما نمانده
شب مانده و شعر و من و تو چیزی به صبح اما نمانده
پروانه پوشم کن اگر آیینه ی عریانی ام
دریا بنوشانم اگر صحرای سرگردانی ام
فریاد کن در شب مرا شاید شب آغازم کند
شاید لب از لب وا کنی شب قصه پردازم کند
نو کن مرا بی ماه نو باغم کن از گل گفتنت
وقتی که پر وا میکند پروانه ی پیراهنت
وا کن لب از لب نازنینم وقتی کسی جز ما نمانده
شب مانده و شعر و من و تو چیزی به صبح اما نمانده
وا کن لب از لب نازنینم وقتی کسی جز ما نمانده
شب مانده و شعر و من و تو چیزی به صبح اما نمانده