امیر مشتاق به نام آواره

این کافه و اون کافه این شهرو دوتایی عاشقونه میگردیم
حقیقته گرچه کُشنده تر اینبار با اون روبروم کردی
با قلبم و تموم احساسم هرجوری بودی باورت کردم
من که میدونستم یه روزی میری اما من از تو برنمیگردم

یادت میافتم روز و شب بازم آواره این کوچه ها میشم
تو هم دیگه منو نمیشناسی شبیه این دیوونه ها میشم
من خیلی وقته خود کشی کردم از مردنم گریه ام نمیگیره
وقتی توو دستای اونه دستت برای زندگی من دیره

انگیزه رفتن توو چشمات بود چشمامو میبستم نمیدیدم
تو هرچقدر بهم بدی کردی من رد شدم دیدمو خندیدم
اگه یه روز فراموشم کردی خیابونها شاهد ما میشن
خیابونی که عابرش بودی میگه یه روزی باز میای پیشم

یادت میافتم روز و شب بازم آواره این کوچه ها میشم
تو هم دیگه منو نمیشناسی شبیه این دیوونه ها میشم
من خیلی وقته خود کشی کردم از مردنم گریه ام نمیگیره
وقتی توو دستای اونه دستت برای زندگی من دیره