حامد زمانی به نام خادم الحسین

من از مشهد من از تبریز از شیراز و کرمانم
من از ری اصفهان از رشت از اهواز و تهرانم
نمیدانم کجایی هستم اما خوب میدانم
هوایی هستمو آواره ای در مرز مهرانم
اگر آواره ام قلبم در ایوانه تو جا مانده
دلم با هر قدم با هر نفس اسم تو را خوانده
غمه عشقت بیابون پروروم کرده میانه راه
یکی پرسید تا کربو بلا چند تا ستون مانده
چند تا ستون مانده
یکی جارو به دستو آن یکی گوشی به گوش آمد
یکی بر شانه مشکو آن یکی پرچم به دوش آمد
در این موکب سخن از کوفه آه موکب سخن از شام
یکی از هوش رفت اینجا یکی آنجا به هوش آمد
اگر آواره ام قلبم در ایوانه تو جا مانده
دلم با هر قدم با هر نفس اسم تو را خوانده
غمه عشقت بیابون پروروم کرده میانه راه
یکی پرسید تا کربو بلا چند تا ستون مانده
چند تا ستون مانده
چه شیرینست با عشقت دویدن در بیابانها
به عشقت هم به دل جارو زدن هم در خیابانها
نه تنها در میان تربتت داری شفاعت تو
به خاک زیر پای زائرت دادند درمانها دادن درمانها
ستون ۱۴۰۰ یعنی سلام آقا
سلام ای بی کفن ای تشنه لب ای مانده در صحرا
به سقای علم دارت قسم ما پای پیمانیم
به شوقه یاری آرام جانت مهدی زهرا
اگر آواره ام قلبم در ایوانه تو جا مانده
دلم با هر قدم با هر نفس اسم تو را خوانده
غمه عشقت بیابون پروروم کرده میانه راه
یکی پرسید تا کربو بلا چند تا ستون مانده
چند تا ستون مانده