فرزاد پور جاسم به نام کابوس

کوچه باران خواهدو من زیر بارانش تو را
آسمان یک ماه میخواهد در این شبهای آرامش تو را
دل ندارد تاب دوری بی صدا میمیرد
چشم میبندم در این کابوس یکی دست تو را میگیرد
ای که بودم از تو غافل ای که دردت مانده در دل
هیچ تماشایی ندارد بی تو این غروب ساحل
ای یار از دست رفته ام ای جانم رسیده بر لبم
ای میکشد دوریت مرا ای خنده نیامد بر لبم ای
من که باور کرده بودم رفتنت را
ای عجب یادم نمیرد عکس تنت را
آن که از چشم تو افتاد روزی مرد خانه ات بود
بغض طولانیم برای گریه روی شانه ات بود
ای یار از دست رفته ام ای جانم رسیده بر لبم
ای میکشد دوریت مرا ای خنده نیامد بر لبم ای