رادمان به نام عباس علی

لب تشنه دل خون مردمای نامهربون
جنون و سنگدلی نذاشت خوب تا کنن با آقامون
قربون مردونگیت قربون رشادتت
قربون دستای بریده ی تن برادرت
دلخسته و کلافه تو راهمون سردرگمیم
دنبال یه نشونه میبینیم اما غافلیم
بسه دیگه تا کی بگیم درست میشه عاقل بشیم
به خودمون بیایم یکم راهشونو کامل بریم
با همه دلخستگی درموندگی ما اومدیم
اونی که میگیره دستامونو عباس علی